Αρθογράφος Βασίλης Βούγιας
Αθήνα 6/6/2011
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Από τότε που οι κοινωνικοοικονομικές ελίτ της χώρας αποφάσισαν δια των εκπροσώπων τους (πολιτικούς –media-κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, κ.λ.π), να φανερώσουν στο σύνολο του Ελληνικού λαού, μιαν όψη της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας τους, η σύγχυση, η ανασφάλεια και ο φόβος εισέβαλλαν ορμητικά μέσα μας, εξοβελίζοντας κάθε δυνατότητα λογικών συνειρμών και σκέψεων.
Διότι αν σκεφτούμε με την απλή λογική θα δούμε, πως ακόμα και αν ο καλός Θεός της Ελλάδας, διέγραφε, το, κατά πολλούς εικονικό, τεράστιο χρέος της χώρας και μας έδιδε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε από την αρχή, εντός ολίγων ετών και πάλι θα βρισκόμασταν χρεωμένοι με τεράστια ποσά. Κι αυτό γιατί τα έξοδα, κάθε χρόνο, αυτής της χώρας, σύμφωνα με το Υπ.Οικονομικών είναι 60 δις ευρώ, συν 16 δις ευρώ οι τόκοι, σύνολο 76 δις ευρώ, ενώ τα έσοδα 45 δίς ευρώ. Δηλαδή, χωρίς να υπολογίσουμε τους τόκους, μπαίνουμε «μέσα» 15 δις κάθε χρόνο.
Το πρόβλημα αυτό λύνεται, πάντα λογικά σκεπτόμενοι, είτε με μείωση των κρατικών δαπανών, είτε με τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, (η οποία στη χώρα μας, χώρα της λεβεντιάς και του φιλότιμου, είναι τεράστια), είτε με συνδυασμό και των δύο επιλογών.
Εκ του αποτελέσματος, όμως, φαίνεται πως δεν αποτελεί επιλογή των ελίτ, που ιστορικά καταδυναστεύουν τον τόπο, ούτε η περιστολή των πελατειακών δημοσίων δαπανών, ούτε η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Οι κομματικές συντεχνίες, διαχρονικά, παρήγαγαν και πωλούσαν θέσεις εργασίας, στο στενό και στον δημόσιο τομέα, αλλά και στον κατ ευφημισμόν ιδιωτικό τομέα της χώρας, ο οποίος στην πλειονότητά του, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, ήταν και είναι, διαπλεκόμενα κρατικοδίαιτος. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν οργανισμοί χωρίς αντικείμενο, απίθανες μη κυβερνητικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται από το κράτος, στρατιές «συμβούλων» στελεχώνουν γραφεία αξιωματούχων, στους ΟΤΑ, στις Περιφέρειες στον στενό και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα, παντού. Οι επιπλώσεις των γραφείων των Διευθυντών αλλάζουν ασκαρδαμυκτί, μόλις αναλάβουν. Κρατικά αυτοκίνητα, αμύθητοι λογαριασμοί κινητών τηλεφώνων, εκτός έδρας που δεν έγιναν ποτέ, ανύπαρκτες υπερωρίες «εργασιομανών» υπαλλήλων, τόνοι σπαταλημένου χαρτιού , πεταμένη στον κάλαθο των αχρήστων γραφική ύλη, ενοίκια που καταβάλλονται για οικήματα που έπαψαν να χρησιμοποιούνται. Ακόμα και σήμερα το κράτος δεν έχει περικόψει τη σπατάλη του. Για ποιό λόγο άλλωστε.
Όσον αφορά στη φοροδιαφυγή, όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά, ποιες επαγγελματικές τάξεις και ποιοί επαγγελματίες που εξασκούν μάλιστα και «λειτούργημα», φοροδιαφεύγουν συστηματικά και προκλητικά. Μόνο που αποτελούν μέρος των ελίτ που προαναφέραμε και έτσι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική βούληση για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής. Ας το πεί κάποιος και σ αυτούς τους έρμους τους Τροϊκανούς, που ακόμη αναρωτιούνται, γιατί ενώ γκρεμίζονται όλα, απόδειξη από τους ευγενείς αυτούς επαγγελματίες δεν κόβεται.
Κόβονται όμως οι πενιχροί μισθοί και συντάξεις των μη προνομιούχων Ελλήνων και αποσαθρώνεται σταδιακά κάθε μορφή Δημόσιας Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Προστασίας, υπό την αιγίδα ξένων τοποτηρητών-δανειστών.
Με το αιτιολογικό και τη μόνιμη επωδό ότι λεφτά δεν υπάρχουν τελικά.
Όμως λεφτά θα υπάρξουν όταν ως οικονομία θα έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα.
Και πρωτογενή πλεονάσματα θα έχουμε, όταν θα υπάρξει εξορθολογισμός του Δημόσιου τομέα, όταν θα πάψει η εξόφθαλμη ατιμωρησία των πολιτικών και των κρατικών αξιωματούχων και υπαλλήλων, όταν θα υπάρξει πολιτική βούληση για περιστολή της φοροδιαφυγής και όταν ο Ιδιωτικός τομέας απαγκιστρωθεί από την μέγγενη της διαπλοκής με το Κράτος.
Έως τότε κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας εξουσίας που θα επιβάλλει τα συμφέροντα των πολιτών. Των πολιτών που γεμίζουν τις πλατείες εδώ και μέρες και που συνιστούν ένα μεγάλο ρεύμα το οποίο είναι ανομοιογενές με αντιφατικές τάσεις, χωρίς μια στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική βάση από την μία πλευρά, αλλά αρκετά «επικίνδυνο», στο βαθμό που αποδοκιμάζει στο σύνολο τους τις κυβερνητικές επιλογές και αναγκάζει τα μέσα ενημέρωσης να το «αγκαλιάσουν» και να μας το προτείνουν περίπου σαν «πρόταση εξόδου», όχι από την κρίση, αλλά από το σπίτι.
Βασίλης Βούγιας
Αθήνα 6/6/2011
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Από τότε που οι κοινωνικοοικονομικές ελίτ της χώρας αποφάσισαν δια των εκπροσώπων τους (πολιτικούς –media-κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, κ.λ.π), να φανερώσουν στο σύνολο του Ελληνικού λαού, μιαν όψη της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας τους, η σύγχυση, η ανασφάλεια και ο φόβος εισέβαλλαν ορμητικά μέσα μας, εξοβελίζοντας κάθε δυνατότητα λογικών συνειρμών και σκέψεων.
Διότι αν σκεφτούμε με την απλή λογική θα δούμε, πως ακόμα και αν ο καλός Θεός της Ελλάδας, διέγραφε, το, κατά πολλούς εικονικό, τεράστιο χρέος της χώρας και μας έδιδε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε από την αρχή, εντός ολίγων ετών και πάλι θα βρισκόμασταν χρεωμένοι με τεράστια ποσά. Κι αυτό γιατί τα έξοδα, κάθε χρόνο, αυτής της χώρας, σύμφωνα με το Υπ.Οικονομικών είναι 60 δις ευρώ, συν 16 δις ευρώ οι τόκοι, σύνολο 76 δις ευρώ, ενώ τα έσοδα 45 δίς ευρώ. Δηλαδή, χωρίς να υπολογίσουμε τους τόκους, μπαίνουμε «μέσα» 15 δις κάθε χρόνο.
Το πρόβλημα αυτό λύνεται, πάντα λογικά σκεπτόμενοι, είτε με μείωση των κρατικών δαπανών, είτε με τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, (η οποία στη χώρα μας, χώρα της λεβεντιάς και του φιλότιμου, είναι τεράστια), είτε με συνδυασμό και των δύο επιλογών.
Εκ του αποτελέσματος, όμως, φαίνεται πως δεν αποτελεί επιλογή των ελίτ, που ιστορικά καταδυναστεύουν τον τόπο, ούτε η περιστολή των πελατειακών δημοσίων δαπανών, ούτε η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Οι κομματικές συντεχνίες, διαχρονικά, παρήγαγαν και πωλούσαν θέσεις εργασίας, στο στενό και στον δημόσιο τομέα, αλλά και στον κατ ευφημισμόν ιδιωτικό τομέα της χώρας, ο οποίος στην πλειονότητά του, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, ήταν και είναι, διαπλεκόμενα κρατικοδίαιτος. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν οργανισμοί χωρίς αντικείμενο, απίθανες μη κυβερνητικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται από το κράτος, στρατιές «συμβούλων» στελεχώνουν γραφεία αξιωματούχων, στους ΟΤΑ, στις Περιφέρειες στον στενό και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα, παντού. Οι επιπλώσεις των γραφείων των Διευθυντών αλλάζουν ασκαρδαμυκτί, μόλις αναλάβουν. Κρατικά αυτοκίνητα, αμύθητοι λογαριασμοί κινητών τηλεφώνων, εκτός έδρας που δεν έγιναν ποτέ, ανύπαρκτες υπερωρίες «εργασιομανών» υπαλλήλων, τόνοι σπαταλημένου χαρτιού , πεταμένη στον κάλαθο των αχρήστων γραφική ύλη, ενοίκια που καταβάλλονται για οικήματα που έπαψαν να χρησιμοποιούνται. Ακόμα και σήμερα το κράτος δεν έχει περικόψει τη σπατάλη του. Για ποιό λόγο άλλωστε.
Όσον αφορά στη φοροδιαφυγή, όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά, ποιες επαγγελματικές τάξεις και ποιοί επαγγελματίες που εξασκούν μάλιστα και «λειτούργημα», φοροδιαφεύγουν συστηματικά και προκλητικά. Μόνο που αποτελούν μέρος των ελίτ που προαναφέραμε και έτσι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική βούληση για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής. Ας το πεί κάποιος και σ αυτούς τους έρμους τους Τροϊκανούς, που ακόμη αναρωτιούνται, γιατί ενώ γκρεμίζονται όλα, απόδειξη από τους ευγενείς αυτούς επαγγελματίες δεν κόβεται.
Κόβονται όμως οι πενιχροί μισθοί και συντάξεις των μη προνομιούχων Ελλήνων και αποσαθρώνεται σταδιακά κάθε μορφή Δημόσιας Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Προστασίας, υπό την αιγίδα ξένων τοποτηρητών-δανειστών.
Με το αιτιολογικό και τη μόνιμη επωδό ότι λεφτά δεν υπάρχουν τελικά.
Όμως λεφτά θα υπάρξουν όταν ως οικονομία θα έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα.
Και πρωτογενή πλεονάσματα θα έχουμε, όταν θα υπάρξει εξορθολογισμός του Δημόσιου τομέα, όταν θα πάψει η εξόφθαλμη ατιμωρησία των πολιτικών και των κρατικών αξιωματούχων και υπαλλήλων, όταν θα υπάρξει πολιτική βούληση για περιστολή της φοροδιαφυγής και όταν ο Ιδιωτικός τομέας απαγκιστρωθεί από την μέγγενη της διαπλοκής με το Κράτος.
Έως τότε κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας εξουσίας που θα επιβάλλει τα συμφέροντα των πολιτών. Των πολιτών που γεμίζουν τις πλατείες εδώ και μέρες και που συνιστούν ένα μεγάλο ρεύμα το οποίο είναι ανομοιογενές με αντιφατικές τάσεις, χωρίς μια στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική βάση από την μία πλευρά, αλλά αρκετά «επικίνδυνο», στο βαθμό που αποδοκιμάζει στο σύνολο τους τις κυβερνητικές επιλογές και αναγκάζει τα μέσα ενημέρωσης να το «αγκαλιάσουν» και να μας το προτείνουν περίπου σαν «πρόταση εξόδου», όχι από την κρίση, αλλά από το σπίτι.
Βασίλης Βούγιας
