"Εγώ που ήμουνα όσο εσύ έλειπες;"
"Σε μερικές μέρες απολύομαι αυτοδίκαια για έβδομη φορά από την Ειδική Αγωγή χωρίς να γνωρίζω αν θα επιστρέψω ποτέ. Πόσα έμαθα από τα παιδιά μου; Ανεκτίμητες γνώσεις, απίστευτη δύναμη, οι ήρωες και το φως της πορείας μου.
Με πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να καταλάβω τα λόγια μαθήτριας μου στην αρχή της σχολικής χρονιάς, στο σχολείο της οποίας είχα υπηρετήσει και τρία χρόνια πριν:
"Εγώ που ήμουνα όσο εσύ έλειπες;" Κι εγώ της εξηγούσα ότι εγώ ήμουν σε άλλα πλαίσια και αυτή ήταν στο ίδιο σχολείο. Αλλά εκείνη επέμενε με θυμό πλέον που δεν την καταλάβαινα: "Μα δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω παιδάκι μου; Εγώ που ήμουνα όσο εσύ έλειπες;"
Που θα είναι τα παιδιά μας όσο εμείς θα λείπουμε, μέχρι να γυρίσουμε, αν γυρίσουμε ποτέ; Ποιος νοιάζεται για το που θα είναι τα παιδιά μας όσο εμείς θα λείπουμε; Εμείς και μόνο εμείς και οι γονείς τους και όσοι τους στέκονται στο κάθε μέρα, αυτοί είναι που νοιάζονται. Μα δεν εξαρτάται από μας ο γυρισμός μας. Αλλά κουβαλάμε παντού τα "δώρα" που μας πρόσφερε η πορεία μαζί τους. Και αυτά τα "δώρα" είναι όπλα, είναι δύναμη, είναι αγώνας.
Και τώρα που κλείνει το σχολείο αγαπημένη μου μαθήτρια με το λαμπερό χαμόγελο, αγαπημένα μου όλα τα παιδιά μου καταλαβαίνω την ερώτηση μα δυσκολεύομαι στην απάντηση της δικιάς μου ερώτησης πια : "Που θα είμαι εγώ παιδιά μου όσο εσείς θα λείπετε;"
Ελπίζω στη θέση της καρδιάς σας που χαρίζει ένας είδος αθανασίας.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς και ψυχής για όσα μου χαρίσατε αυθόρμητα κι αφείδωλα όλα αυτά τα χρόνια. Κι ελπίζω να σας ξαναδώ το φθινόπωρο.
Μια ψυχολόγος τυχερή.....
Με πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να καταλάβω τα λόγια μαθήτριας μου στην αρχή της σχολικής χρονιάς, στο σχολείο της οποίας είχα υπηρετήσει και τρία χρόνια πριν:
"Εγώ που ήμουνα όσο εσύ έλειπες;" Κι εγώ της εξηγούσα ότι εγώ ήμουν σε άλλα πλαίσια και αυτή ήταν στο ίδιο σχολείο. Αλλά εκείνη επέμενε με θυμό πλέον που δεν την καταλάβαινα: "Μα δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω παιδάκι μου; Εγώ που ήμουνα όσο εσύ έλειπες;"
Που θα είναι τα παιδιά μας όσο εμείς θα λείπουμε, μέχρι να γυρίσουμε, αν γυρίσουμε ποτέ; Ποιος νοιάζεται για το που θα είναι τα παιδιά μας όσο εμείς θα λείπουμε; Εμείς και μόνο εμείς και οι γονείς τους και όσοι τους στέκονται στο κάθε μέρα, αυτοί είναι που νοιάζονται. Μα δεν εξαρτάται από μας ο γυρισμός μας. Αλλά κουβαλάμε παντού τα "δώρα" που μας πρόσφερε η πορεία μαζί τους. Και αυτά τα "δώρα" είναι όπλα, είναι δύναμη, είναι αγώνας.
Και τώρα που κλείνει το σχολείο αγαπημένη μου μαθήτρια με το λαμπερό χαμόγελο, αγαπημένα μου όλα τα παιδιά μου καταλαβαίνω την ερώτηση μα δυσκολεύομαι στην απάντηση της δικιάς μου ερώτησης πια : "Που θα είμαι εγώ παιδιά μου όσο εσείς θα λείπετε;"
Ελπίζω στη θέση της καρδιάς σας που χαρίζει ένας είδος αθανασίας.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς και ψυχής για όσα μου χαρίσατε αυθόρμητα κι αφείδωλα όλα αυτά τα χρόνια. Κι ελπίζω να σας ξαναδώ το φθινόπωρο.
Μια ψυχολόγος τυχερή.....
Τάτση Δώρα"
